Отчука четири часот. На брзина го доврши предметот што го работеше во моментот, а веднаш потоа ги прибра списите од работната маса, го потсреди нередот, набрзина го исклучи компјутерот, го облече капутот, се поздрави со колегите и си замина од работа. Се симна пред деловната зграда во која работеше, човекот од обезбедувањето го одпоздрави-До видување Ханс, готово, заврши? Да, да, да…Го одпоздрави и тој и набрзина се изгуби во тесните улички, во зимската маглина која се беше надвиснала над градот.
Беше ладно и беше зима. Беше подмрзнато, валкано и полно со раскашен снег, со коли кој брзаа и ги прскаа пешаците. Беше полно смог и имаше огромна бука, но и покрај сето тоа одлучи да си оди до дома пешки… Да се освести од мислите, од работата, од рутината…
Тргна по малите улички, чекорејќи тивко, нечујно, невидливо. Потоа излезе на главната улица…Чекореше десетина минути и застана на запаленото црвено светло на семафорот. Потоа се запали зеленото и тргна да ја помине улицата…..Речиси на истото место како и претходниот ден, како и денот пред претходниот ден, на истото место на кое речиси секој ден го среќаваше, повторно го сретна тој непознат човек за кого ништо незнаеше. Ханс немаше ниту триесет години, а тој непознат човек беше некаде кон крајот на своите педесети а можеби и шеесети години. Имаше сосема побелена коса, сини заматени очи, по некоја брчка на лицето, без брада. Чекореше со умерен од, одмерено, не многу бргу и поткривнуваше со едната нога. Ете за тој непознат човек Ханс ништо незнаеше. Ниту како се вика, ниту кој е, ниту што работи. Единственото нешто кое го знаеше за него е дека сигурно се враќа од работа во истото време како и него, од спротивниот дел на градот кон кој сега тој одеше. И речиси секој ден се среќаваа на истото место, на главната улица во распон од некои сто метри. Еден ден пред крстосницата, наредниот ден малку подолу или на другата страна од истата улица. Не беше толку невообичаен изгледот на тој непознат човек. На секој друг би му делувал сосема обично, сосема вообичаен изглед на човек во средни години, веројатно сопруг и татко. Човек кој како и повеќето се враќа од работа и човек на кого повеќето пешаци воопшто не би му ниту обрнале внимание ниту би го погледнале кога поминува крај нив.
Но, имаше нешто чудно што се случуваше секој ден кога Ханс ќе наидеше на тој непознат човек и кога тој непознат човек ќе наидеше на Ханс. Речиси секој ден непознатиот човек беше првиот кој уште од подалеку го приметуваше приуближувањето на Ханс од спротивната насока на улицата. Ханс секогаш кога ќе погледнеше напред, пред себе, приближно во тој распон од сто метри на главната улица, гледаше дека непознатиот човек веќе го имаше забележано и веќе гледаше во него како и секој ден претходно. Имаше нешто толку чудно во тој човек што друг човек и не би можел да го објасни со зборови. Некогаш некои луѓе така силно знаат да откочат нешто длабоко во човековото битие, нешто толку внатрешно, нешто така старо и таинствено што човек останува напросто збунет од мислите и текот на мислите што еден човек може да ги предизвика кај друг со самата негова појава. Тој човек кај Ханс и претпоставувам кај никој друг, предизвикуваше лавина од внатрешни реакции. Напросто кажано, еве што Ханс чувствуваше секогаш кога ќе наидеше на човекот, на човекот маркер за кој што Ви зборувам. Имаше приметено дека човекот секогаш е првиот што знаеше кога и каде Ханс ќе се појави и секогаш беше спремен, секогаш тој го очекуваше Ханс да се појави. Ханс, напротив ниту еднаш неможеше да претпостави кога и каде точно ќе се појави човекот, секогаш кога ќе го здогледаше од другата страна на улицата веќе воочуваше дека е приметен, дека е веќе забележан од непознатиот човек. Потоа обично следуваше палењето на зеленото светло за пешаци и двајцата тргнуваа во спротивните насоки приближувајќи се еден кон друг и двајцата гледајќи во другиот за цело време додека ја минуваа улицата. Немаше некој срам од тоа што ете гледаат во сосема непознат човек во очи, туку Ханс некако осеќаше дека тој човек толку проклето добро го познава и толку проклето оддамна, но никако неможеше да се сети од кога, од каде….Само знаеше дека тој човек е илјадници години стар и дека се познаваат од дамнина, се познаваа од некое време за кое никој нормален човек неможеше да замисли дека оставило траги зад себе. Ханс знаеше дека во овој денешниов живот нема ништо заедничко со човекот и дека никогаш никаде претходно го нема запознаено, дека се немаат сретнато во продавница или во пошта или во автобус или кај некои роднини на некоја прослава. Не, тоа не беше случај. Но сепак, и покрај тоа, од првиот ден кога наидоа еден на друг почнаа и продолжија да се гледат еден во друг во очи, секогаш кога ќе се разминеа. Секогаш на истото место, на истата улица, секогаш Ханс одеше во едната насока малку побргу од човекот, а овој побавно и секогаш накривнувајќи на едната нога. Човекот делуваше скромно, уредно, по малку и сиромашно. Треба да напоменам дека начинот на кој двајцата гледаа еден во друг не беше некој нападен начин на гледање, туку сосема млак, сосема тивок начин на упатување на јасен поглед кон другиот. Беше поглед упатен во поглед, беше поглед кој потајно кај двајцата беше обвиткан со чудни прашања, поглед обвиткан со заборавено познанство. Поглед кој крие скриена порака, сеуште неодгатната порака. Но ајде да се задржиме на погледот, на дејството што тој поглед го предизвикуваше кај двајцата. Погледот кој Ханс го упатуваше кон човекот, човекот сосема мирно го поднесуваше и восприемаше. Сосема спремно, сосема очекувано па дури и со некоја голема доза на мир и спокој. Со некоја таинствена смиреност, без видливи гримаси на лицето, без ниту една вознемирувачка реакција. Бавно, со одмерен од, со тоа познато накривнување на едната нога, без ниту да го забави ниту да го забрза одот што и претходно го имал, тој човек смирено, полека минуваше покрај Ханс. Погледот на Ханс немаше одговори туку секогаш во себе само едни и исти прашања – од каде го познавам? Од каде се знаеме? Што треба да ми пренесе со неговото секојдневно појавување на истово место, на истава улица, со истиот тој поглед? Од каде се знаеме? Зошто така силно го чувствувам и зошто неговиот поглед ми предизвикува такво внатрешно запрепастување од моето денешно постоење, зошто после тој поглед се осеќам засрамено, зошто го чувствувам тој прекор, ко да правам нешто погрешно, ко да не сум достоен за нешто непознато што сака да ми го каже, или да ме потсети? Знам човеку,знам дека си мој маркер, знам дека си мој патоказ, знам дека некогаш, некаде сме се познавале. Понекогаш имам чувство ко некогаш да сум бил твојот син, а други денови чувствувам дека чувството дека сум ти бил син е погрешно, и дека сме биле познаници, пријатели ли? Непријатели ли? Само знам дека сме имале нешто заедничко, нешто што не држело на исто место во исто време….После твојот поглед ја веднам главата и се срамам од тоа што сум денес, иако не сум направил никакво злодело. Се срамам што сум подобро облечен од тебе, се срамам што сум помлад од тебе, се срамам што понекогаш се пијанчам и се срамам од мојата прикриена духовна беда и себичност. Се срамам од сето тоа што денес сум затоа што се осеќам како да сум изневерил некои дамнешни завети, некои дамнешни други разговори, ветувања. Така делуваше погледот на човекот маркер врз Ханс- секој ден кога ќе се сретнеа на истото место на истата улица. А сега за делувањето на погледот на Ханс упатен кон непознатиот човек. Како што веќе и погоре кажав човекот делуваше многу прибрано и смирено кога Ханс гледаше во него. Ханс можеше да почувствува дека едниственото нешто што со сигурност може да го одгатне од мислите на човекот е дека и тој некако со сигурност знае дека го познава Ханс од некаде, од некое друго време, и дека секогаш му укажува со погледот дека чувството дека некогаш бил можеби негов син е погрешно, но дека и да мисли така нема да промени нешто големо, нема да причини штета и дека тоа воопшто сега и не е толку важно. Важно е да се одгатне од кога и зошто се познаваат и да се одгатне целта на денешното сеќавање на тоа. Впрочем како што непознатиот човек беше маркер потсетник за Ханс, истото беше и Ханс за непознатиот човек. Затоа и двајцата во своите погледи имаа една мала доза на благодарност и почит кон другиот зашто и двајцата на тој начин, преку тоа препознавање знаеја дека и во овој живот колку-толку и покрај сите нивни застранувања и погрешни чекори и покрај сите погрешни проценки и постапки, сепак повторно се враќале на правиот пат, а токму
Ханс за човекот и човекот за Ханс е сигурен знак дека не застраниле премногу од патот што некогаш оддамна било предвидено дека еден ден ќе треба и ќе мора да го чекорат.
И едниот и другиот во овој денешен живот еден за друг беа кодирана шифрирана прастара порака која и двајцата имаа цел да ја откријат одново, да ја одгатнат, да ја дознаат.
Се до тој момент деновите ќе се повторуваат, Ханс и непознатиот човек повторно ќе се среќаваат на истата улица, на истото место…и вон нивните погледи Ханс ќе биде човекот кој си оди на работа и си ги врши секој ден обврските што и така ги врши, а непознатиот човек ќе биде оној нормален човек, веројатно сопруг и татко на некои непознати деца и секој ден и понатаму ќе се враќа од работа во истото време кога се враќа и Ханс од својата.
Надвор од нивните секојдневни улоги Ханс и човекот се тие таинствени маркери, потсетници, тие исконски предупредувања кои ја допираат душата на секој скаменет човек, на секое скаменето срце, надвор од себе тие се маркери кои и на најзабревтаниот и заглавен во животот човек на момент ќе го запрепастат, поставувајќи му го прашањето- зар навистина има нешто повеќе внатре во нас? Зар навистина има нешто во душите?
