СЕНКИ ВО НОЌТА

Пеколна жештина некаде во месецот Јули 2006, замаглени сеќавања од изминатите времиња......седиме во градски парк со неколку познаници.....пиеме пиво.....се обидуваме да се сетиме на некогашните и не толку дамнешни мигови поминати заедно....мислиме на едно, зборуваме за сосема друго......очајни погледи од сите нас излегуваат од нашите очи и бесцелно лутаат пред нашите заматени ликови.....Крик и повик за поврзување, за поблизок контакт, потреба од синергија....потреба од искра која ќе ги запали нашите енергии.....ја немаше.....некој стана и си замина, си заминаа и останатите...си заминав и јас.....патувајќи по темнината на скопските улички на плеќите на мојот велосипед си размислувам како понекогаш ние самите сме само сеќавање и сенка на самите себе....Зошто не секогаш сме постојано НИЕ....зошто понекогаш сме никого?  Застанувам и ја гледам мојата сенка пред мене како застанува потпирајќи се на влезот од зградата, криејќи се да не ја забележам....тивко ми довикнува да забрзам, да отидам пред неа.....Тргнувам, ја одминувам,  несакав да се свртам и да ја погледнам в очи но, знаев дека сега е спокојна мислејќи дека ме направила задоволен  и среќен давајќи ми шанса да верувам,  да верувам дека секогаш сум пред мојата сенка......